Adwent (łac. advenio - przychodzić) w Kościele katolickim to czas na duchowe przygotowanie do powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa, a także czas radosnego oczekiwania na Boże Narodzenie. Adwent zaczyna się od I nieszporów czwartej z kolei poprzedzającej Święto Bożego Narodzenia niedzieli, która wypada najbliżej 30 listopada. Trwa od 23 do 28 dni (4 niedziele) aż do zmierzchu 24 grudnia. W tym roku rozpoczyna się 27 listopada i trwa 27 dni.

Adwent jest okresem rozpoczynającym kolejny rok liturgiczny. Adwent pojawił się dopiero po ustaleniu stałej daty świąt Narodzenia Pańskiego, co miało miejsce w Rzymie w połowie IV wieku. Data Uroczystości Bożego Narodzenia została wyznaczona na 25 grudnia czyli na dzień przesilenia zimowego. W kalendarzu rzymskim obchodzono wówczas dzień narodzin Słońca Niezwyciężonego (Solinvictus). Wcześniej między 17 a 23 grudnia w starożytnym Rzymie obchodzono Saturnalia, które były czasem radosnego świętowania i pojednania ponieważ świętowali zarówno wolni Rzymianie jak i niewolnicy. Obecnie ten tydzień jest drugim okresem adwentu, który dla chrześcijan jest okresem bezpośredniego przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia.

Liturgia Kościoła dzieli Adwent na dwie części. Pierwsza część trwa od początku Adwentu do 16 grudnia włącznie, a druga część trwa od 17 grudnia do 24 grudnia. Pierwsza część Adwentu ma na celu przygotowanie na ostateczne przyjście Chrystusa u końca czasów, natomiast druga część jest bezpośrednim przygotowaniem do uroczystości Bożego Narodzenia.

Symbole i zwyczaje Adwentowe

Wieniec adwentowy
Wykonany jest z zielonych gałązek symbolizujących nadzieję. Wieniec mogą też zdobić wstążki różnych kolorów np. w pierwszą niedzielę wstążki czerwone, w drugą żółte, w trzecią srebrne, w czwartą złote. Każdą z poszczególnych świec zapala się w kolejną niedzielę adwentu.  Przypominają one o upływającym czasie do narodzin Małego Boga i o naszym obowiązku przygotowania się na spotkanie się z Nim. Ich zapalanie to także stawianie sobie pytania - „czy jestem gotowy?” Pierwszą świecę zapala się w I niedzielę adwentu - symbolizuje ona przebaczenie grzechu nieposłuszeństwa Adamowi i Ewie przez Boga. Drugą zapala się w II niedzielę adwentu - symbolizuje ona wiarę patriarchów Narodu Wybranego w dar Ziemi Obiecanej. Trzecią świecę zapala się w III niedzielę adwentu - symbolizuje ona radość króla Dawida świętującego przymierze z Bogiem. W IV czwarta niedzielę adwentu zapala się ostatnią ze świec - symbolizuje ona nauczanie proroków zapowiadających przyjście Mesjasza i Jego Królestwa pokoju i sprawiedliwości.
Świeca roratnia - Roratka
Zazwyczaj jest to wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego, przewiązana białą wstążką i udekorowana zielenią, najczęściej mirtem. W kościołach umieszczana jest na ołtarzu i zapalana w czasie roratnich mszy świętych. Na ich wstępie jest ona jedynym płomieniem, które świeci się w kościele przy zgaszonych światłach; zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu „Chwała na wysokości Bogu”. Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia, chociaż wyłącznie podczas rorat. W domach roratkę umieszcza się na ołtarzyku domowym, w kąciku religijnym, bardzo często obok figurki lub obrazu Matki Bożej. Zapalana jest w czasie wieczornic i modlitw rodzinnych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa - Światłość Prawdziwą.
Lampion adwentowy
Jest to rodzaj lampki, wykonanej w kształcie czworoboku zamkniętego, którego ścianki przypominają gotyckie witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi. Wewnątrz nich umieszcza się świece lub małą żarówkę na baterię.
Idąc na roraty dzieci zabierają je ze sobą do kościoła - oświetlają sobie drogę pośród ciemności. Lampionami oświetla się pierwszą część mszy świętej roratniej, podczas której w kościele pogaszone są światła i panuje symboliczna ciemność. Lampion jest symbolem przypowieści Jezusa o roztropnych pannach, które z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca. (Mt 25, 1-13).